لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سرریزها از مهم ترین اجزای تشکیل دهنده ی سازه های هیدرولیکی هستند و یکی از انواع آن ها، سرریز کنگره ای می باشد. هدف اصلی از طرح کنگره ای سرریزها، افزایش طول سرریز به وسیله غیرخطی کردن شکل آن در پلان می باشد که این امر موجب افزایش راندمان و ضریب تخلیه در سرریز ها می شود. در سرریز های کنگره ای تداخل تیغه های آب و در اثر آن ایجاد فشردگی جریان در هنگام سرریز، باعث کاهش راندمان و ضریب تخلیه سرریز می شود. در این تحقیق سرریز های کنگره ای با طول کنگره های نامساوی در دو حالت A و B به صورت آزمایشگاهی و در 5 سیکل با طول موثر و ارتفاع یکسان که به ترتیب برابر 336 و 10 سانتی متر هستند در کانال موجود در آزمایشگاه هیدرولیک دانشگاه بوعلی سینا مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته اند. نتایج این پژوهش نشان می دهد در تمامی سرریزهای کنگره ای با طول کنگره های غیریکسان تغییرات C نسبت به Ht/P نزولی بوده و با افزایش نسبت Ht/P، مقدار C کاهش می یابد. بر اساس نتایج به دست آمده در حالت کلی راندمان و ضریب تخلیه سرریز های کنگره ای حالت A بهتر از حالت B می باشد و کاهش طول برخورد تیغه های آب تا مرز 25 درصد نسبت به سرریز-های کنگره ای با طول کنگره های یکسان باعث بهبود ضریب تخلیه سرریز های کنگره ای می شود و کاهش طول برخورد تیغه های آب بیش از 25 درصد شکل سرریز را از حالت کنگره ای خارج می سازد و باعث کاهش ضریب تخلیه سرریز می شود. همچنین بهترین نمونه ساخته شده در این تحقیق ضریب تخلیه سرریز های کنگره ای با طول کنگره های یکسان را به میزان 7/40 درصد بهبود بخشیده است.

مقدمه: مرگ ناگهانی قلبی در بیماران همودیالیزی طی ساعات بعد از دیالیز زمانی که ضربان های زودرس بطنی اتفاق می افتد، شایع است. میزان پراکندگی فواصلQT  که نشانگر ناهمگونی در تحرک ناپذیری نواحی مختلف میوکارد است، به عنوان وسیله ای جهت شناسایی بیماران در خطر آریتمی وخیم و مرگ ناگهانی قلبی مورد استفاده قرار می گیرد. هدف این مطالعه تعیین اثر همودیالیز روی میزان پراکندگی فواصل (QTd) QT، پراکندگیQT اصلاح شده (QT cd) و ماکزیممQT  اصلاح شده(QTc max)  در بیماران تحت همودیالیز مزمن بود.روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، اطلاعات48  بیمار مبتلا به ESRF غیردیابتی ( 30مرد و 18زن) با متوسط سن (43±16) سال مورد بررسی قرار گرفت. الکتروکاردیوگرام 5-10 دقیقه قبل و بعد از دیالیز ثبت و همزمان سطح سدیم، کلسیم، فسفر، منیزیم و پتاسیم اندازه گیری شد. تعیین فواصلQT  از روی الکتروکاردیوگرام هایی که سه برابر بزرگتر شده بود، با استفاده از کالیپر صورت گرفت. طی همودیالیز بجز سدیم هپارین و کلرید سدیم ایزوتونیک و هیپرتونیک داروی دیگری مصرف نشد و داروهای مصرفی بیماران شامل داروهای دیژیتال، پایین آورنده فشار خون و بتابلوکرها، تغییر داده نشد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان می دهد که QTcMax از434±12.88 ms  قبل از دیالیز به 443±21.33ms بعد از دیالیز افزایش یافته است (P<0.001). همچنین میزانQTd  وQTcd  به ترتیب نشان دهنده افزایشی از55.87±7.53ms  و 61.18±7.43ms  قبل از دیالیز به 68.79±1032ms 61.27±9.09ms بعد از دیالیز بود (P<0.001). %33.33 بیماران قبل و %47.90 بعد از دیالیز دارای QTc max بالای440ms  بودند.نتیجه گیری: همودیالیز باعث افزایش شاخص های الکتروکاردیوگرافیک(QTcMax, QTcd, QTd)  در بیماران با نارسایی کلیه می شود و می توان گفت ناهمگونی در رپولاریزاسیون ناحیه ای بطنی طی دیالیز افزایش می یابد.

فراوانی و پراکندگی پیکانیان در نمونه های زئوپلانکتونی جمع آوری شده از تنگه مالاکا هنگام چهار گشت دریایی (نوامبر-دسامبر 1998، مارس-آوریل 1999، اوت 1999 و ژوییه-اوت 2000) بررسی گردید. نمونه های زئوپلانکتونی توسط تور عمودی NORPAC با چشمه 140 µm برداشت شدند. پیکانیان پلانکتونی 2.93%، 5.60%، 2.23% و 3.66% از جمعیت پلانکتونی را به ترتیب در گشت هایI ، II، III و IV تشکیل می دادند. بیشترین میانگین فراوانی در گشت) II پیش مانسون 724±430 ind. m-3) (SWمیانگین) و کمترین آن در گشت) III پس مانسون 189±32 ind. m-3) (SW میانگین) ثبت گردید. آزمون دو طرفه ANOVA تغییر معنی داری را در فراوانی پیکانیان بین گشت های مختلف نشان نداد(p>0.05) ، اما تغییر معنی داری (p<0.05) را در میان مناطق جغرافیایی تنگه مالاکا نشان داد و اندرکنش این فاکتورها (گشت در نقاط جغرافیایی) نیز معنی دار بود.(p<0.05) به استثنای گشت دریاییII ، که حاوی فراوانی موضعی زیاد در نزدیکی Klang بود، پراکنش پیکانیان روند ثابتی در گشت های دریایی انجام شده نداشت. آنالیز خوشه ای ایستگاه ها دو مجموعه را آشکار ساخت: فراوانی کم تا متوسط و فروانی زیاد که آخری در مناطق نزدیک به ساحل یافت می شد. به استثنای بخش مرکزی تنگه مالاکا (با فراوانی بیشتر در آبهای عمیق تر)، فراوانی بیشتر پیکانیان در لایه عمقی 10-20 متر در بخش های شمالی و جنوبی تنگه بود.